به گفته خودش، مدرسه منزل اول او بوده است و از آن‌جا رشد یافته است. 30 سال شغل معلمی در کنار فعالیت های خیریه، او را به جایگاهی رسانده است که امروز تصمیم گرفته برای دانش آموزان ایران سرای علم و دانش بسازد. این خیر نیک کردار که سلامتی دوباره خود را به لطف خداوند و ائمه معصومین بدست آورده، امروز با ایجاد مرکز خیریه درمانی ساعی پذیرای بیماران کم بضاعت است.
مصاحبه ما را با «فاطمه ساعی» خیر نیک اندیش و فرهنگی بازنشسته که متعهد مشارکت 216 میلیون تومانی برای ساخت یک مدرسه در منطقه 11 تهران شده است را بخوانید:
پیشینه ای از زندگی خود بیان بفرمایید؟
متولد مردادماه سال 1322 در اراک هستم. حدود 30 سال در شغل معلمی به آموزش و پرورش کشور خدمت کردم و دبیر ادبیات، عربی و قرآن بودم.
انگیزه اصلی شما برای انتخاب این راه و مدرسه سازی چه بود؟
از اول دوست داشتم در امور خیر مشارکت داشته باشم. به همین دلیل، منزل مسکونی خود را به تأسیس خیریه درمانی اختصاص دادم که روزانه تعداد زیادی از بیماران به این مرکز مراجعه می کنند. مکان، حقوق کارکنان و پزشکان نیز به عهده خود من است. برخی اوقات بیمارانی هستند که امکان پرداخت وجه نقد را ندارند و به هیچ عنوان از آنان وجهی دریافت نمی کنیم حتی پول داروی آن ها را نیز پرداخت می کنیم. برای من دعای خیر این بیماران از هر پروت و درآمدی ارزشمند تر است. در خصوص مدرسه سازی باید این نکته را بگویم که مدرسه منزل اول من بود و از مدرسه رشد یافته ام. به همین خاطر دوست دارم مدرسه ای در شهر تهران احداث کنم و در اختیار فرزندان این آب و خاک قرار دهم.
به نظر شما مدرسه سازی چه تأثیری در آینده بچه ها خواهد گذاشت؟
رشد و تربیت بچه ها در مدرسه انجام می شود و انسان های بزرگ در مدرسه پرورش پیدا می کنند. امیدوارم این مدرسه دبیران و کادر خوبی داشته باشد و من نیز به اهداف خود نائل شوم.
آیا دیگران را هم تشویق به این کار می کنید؟
همیشه سعی می کنم دیگران یعنی افراد متمکن را جذب امور خیر کنم و از همه مهم تر نزدیکان بنده که سعی دارم آن ها را نیز جذب این کار کنم.
دلیل شما برای جذب افراد دیگر چیست؟
در جواب سوال شما، این شعر مولانا را می گویم که می فرماید:
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟ به کجا می روم آخر ننمایی وطنم
به نظر من، انسان در نهایت باید این دنیا را ترک کند و به سفر ابدیت برود، پس چه بهتر که با کوله باری از کارهای خیر و ثواب دنیا را ترک کند. مدرسه سازی توشه ای برای سفر ابدی است به همین دلیل دعوت دیگران به مدرسه سازی یعنی دعوت به خیر و ثواب و عاقبت بخیری.
در حال حاضر که مدرسه می سازید چه احساسی دارید؟
خیلی حس خوبی دارم و با خود گفتم، خدایا فقط به خاطر تو و رضای تو به این کار اقدام می کنم؛ پس خدایا برکت این کار را به شما محول می کنم.
برای آینده چه برنامه ای دارید؟
باز هم اگر امکان مالی داشته باشم مدرسه می سازم. توصیه من به دیگران این است که قدم در این راه بگذارند زیرا لذت این کار قابل توصیف نیست.
