سالمندان درشعرشاعران

سالمندان ازدیدشاعران : سعدی:

 ز تدبیر پیر کهن بر مگرد

 که کارآزموده بود سالخورد 

 فرخی: 

 همچو زلف نیکوان خردساله تاب خورد 

 همچو عهد دوستان سالخورده استوار

 حافظ:

 دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر

 کای نورچشم من به جز از کشته ندروی

 نظامی:

 کهن کاران سخن پاکیزه گفتند

 سخن بگذار، مروارید سفتند

 فردوسی:

 توانا بود هر که دانا بود

 ز دانش دل پیر، برنا بود

 اسدی:

 سپهبد برآمد بر آن تیغ کوه 

 بشد نزد آن پیر دانش پژوه

 ناصرخسرو:

 کسی کو پی رهبر و پیر گردد

 ره راست اوراست از خلق یکسر

 خاقانی شروانی:

 من مرید دم پیران خراسانم از آنک

 شهسواران را جولان به خراسان یابم

 سوزنی سمرقندی:

 هیچ خصمی را این شغل نیاموزد خصم

 هیچ صوفی را این کار نفرماید پیر