همه ادم ها مثل هم نیستن و خیلی از اونها هم شاید دلشون نمیخواسته والدینشون رو تنها بذارن ولی ای کاش هیچوقت اینکارو نمیکردن رفتن و دیدن اونها خوب بود ولی یه جورهای هم دل بزرگ میخواد که بتونه جلوی سرازیر شدن اشکها تو بگیری
که مبادا یکیشون ببینه و ناراحت بشه ۴تا اتاق بود که مخصوص خانم ها بود البته ما فقط این قسمتاشو دیدیم خانم های که واقعا از قیافه هاشون معلوم بود روزی برای خودشون خانمی کرده بودن و حالا به ناچار روی تخت نشستن و هیچ کاری ازشون بر نمیاد
و حتی خانواده هاشون سالی یه بار هم بهشون سر نمیزنن و تنها تفریح شون بازدید کردن سالی به ۱۰ماه ما ادم ها و دیدن تلویزیونه واقعا چراااااااااااا باید اینجوری بشه خانم های خوش صحبت هم توشون بودن که از دیدن ما خیلی خوشحال شدن و کلی دعا میکردن واسمون خانم های هم بودن که با کسی صحبت نمیکردن و فقط نگاهت میکردن و هر چند لحظه ی شاید لبخندی روی لباشون بیومد و به ما خوش امد میگفتن بعضی هاشون از تنهایی هاشون توی یه اتاق بسته میگفتن و میگفتن اینجا محاصره شدن و اسیرن و مسئولین اونجا میگفتن که اونا حتی بیرون از محوطه هم نمیرن و فقط توی راهرو واتاقاشون هستن چند تاشون گریه میکردن 
و ما واقعا دلیل گریه هاشون رو نمیدونستیم 
و یکیشون میگفت چرا برادرم نیومده ...رفتن به این مکان تجربه ای بود واسه خودش یکیشون خود به خود دست میزد و میرقصید بعد یهو میزد زیر گریه 
متاسفانه مسئولین نذاشتن عکس بگیرم گفتن نمیشه ممنوعه خیلی ناراحت شدم 
میگفتن که خانواده ما شما هستین ما خانواده ی نداریم و انتظاری هم از کسی نداریم یکیشون میگفت من پفک میخوام و من هم نداشتم که بهش بدم و یکی از مسئولین اومد گفت که براش ضرر داره بهش ندید اونم در جواب گفت من چه کار بدیش دارم میخوام اخه ی عزیزم خیلی دلم سوخت 
هیچ کس رو محتاج کسی نکن این افراد سالمند محتاج دیدن بچه هاشون هستن و اونا این انتظار رو از اونا گرفتن شاید این جور فرصت ها کمتر پیش بیاد که بری خوب من با تعداد زیادی از دوستان رفته بودم گروهی بودن خودش این روحیه رو بهت میده که بتونی جو رو تحمل کنی مرسی از همه نظرهای خوشگلتون تو این چند روز
با خاطرات سالمندان
غرق در افکار دور ودراز به سر می برد ، برروی ویلچر نشته ودر فکر فرورفته است . وقتی با صدا زدن نامش او را از دنیای افکار دور ودرازش بیرون می آوری با لبخندی گرم ومهربان از حضورت استقبال می نماید وبا شوخ طبعی خاص خودش با تو سخن می گوید و جویای احوالت می شود .وقتی از خاطرات زندگی اش می پرسی ، با آهی که از دل بر می آورد می توانی حدس بزنی که روزگار با نا ملایمات خود او را بسیار آزرده است . 77 ساله است وبیش از 10 سال است که ساکن خانه سالمندان می باشد . داستان زندگی خود را اینگونه شرح می دهد
: